Dag 134 Larantuka

Om acht uur zouden we vertrekken vanuit het hotel naar het busstation om vanuit daar de bus te pakken naar Larantuka. We hadden met de groep afgesproken om 7 uur te ontbijten om een laatste momentje samen te zijn. Als je de boottocht meerekent dan zijn we in totaal 10 dagen bij elkaar geweest, dat is echt wel mega lang. Zeker voor ons, aangezien we hiervoor nog met helemaal niemand die we niet van te voren kende hadden samen gereisd. 

Veerle voelde zich vanochtend al beter, nog niet top, maar wel beter. We hadden allebei zoiets van, als het nu al zo gaat dan gaat het de goede kant op. De doemscenarios verdwenen alweer een beetje uit ons hoofd. (Gelukkig zijn we nu een paar dagen verder en kunnen we zeggen dat we we ons weer helemaal lekker voelen.) Toch fijn dat we een beetje achterlopen, dan kunnen we jullie behoeden voor bezorgdheid. Behalve toen met het muggen verhaal op de gili's, dat was misschien niet zo handig, maar ach, daar hebben wij ons ook zorgen om gemaakt dus kunnen jullie lekker met ons mee leven.

Om half negen werden onze tassen op het busje gegooid, terwijl hij zei dat we pas om 10 uur zouden gaan. We konden daar in het parkje wachten. Het busje begon wel al te rijden. We blijven dan toch graag bij onze spullen en zijn toen maar mee gegaan in het busje. Dan maar anderhalf uur langer in het busje, hierdoor hebben we wel weer een andere kant van flores gezien, we reden namelijk door alle straatje van maumere om spullen op te halen. Dus ook door het armere gedeelte en dat was wel bijzonder om te zien. Nadat er een hele kast plus bouwpakket ook op het busje lag, konden we gaan op weg naar Larantuka. 

Voor de mensen die het nog niet weten, larantuka is de geboorteplaats van mijn oma (de moeder van de vader van Guus). Hier heeft zij haar eerste paar jaar gewoond. Haar vader werkte namelijk voor het het leger in nederlands indie. In larantuka zijn als het goed is nog wat dingetjes waar wij naar toe zouden kunnen gaan om iets van oma daar nog te zien. Hoewel we hier al een tijdje op Flores zijn, kan ik me moeilijk voorstellen hoe mijn oma hier bijna 85 jaar geleden geboren is en rondgehuppeld heeft op dit eiland. Misschien dat we een betere idee krijgen als we in larantuka zijn en hopelijk kunnen we de plekken vinden die we door gespeeld hebben gekregen via mijn vader, die hier volgens mij meer dan tien jaar geleden ook is geweest met oma, nico en lisanne.

We hadden niet veel informatie over larantuka, want in de lonely planet stond vrij weinig en op wikitravel zelfs helemaal niets. Dus op goed geluk gingen we naar een hotel wat ok stond aangeschreven. Dit was 1 van de 3 hotels die we vantevoren hadden gelezen. Het zag er niet geweldig uit en voor ons nog steeds best prijzig. Ik ben toen gaan rondlopen en vond nou niet echt iets beters. De een was veel duurder en de andere had in het hotel nergens een douche. Dus toen maar bij de eerste gebleven. Wij ons verhaaltje van oma gehouden bij het hotel en hadden de foto van de kerk laten zien die op mijn telefoon stond. Nu bleek, dat de kerk die we zochten echt 500 meter van ons hotel lag. Hoewel we eigenlijk morgen pas zouden gaan rondvragen konden we het nu niet laten om al langs te lopen.

Toen we bij de kerk aankwamen was er niemand en zat de kerk op slot. Wel een heel mooi kerkje is het trouwens, het lijkt net een kasteeltje. Toen kwam er iemand aanlopen die de kerk voor ons opendeed, en toen mochten we naar binnen. De man kon helaas geen woord engels, en eigenlijk wisten wij nog steeds niet zeker of dit wel de goede kerk was. En we wisten ook niet hoe we daar in hemelsnaam achter zouden moeten komen. Niemand sprak hier namelijk engels, dit is denk ook wel de minst toeristische plek waar we tijdens onze reis zijn geweest. Maar omdat wij een doel hadden was dit voor ons toch heel erg leuk. We hebben toen iemand proberen te vinden die engels kon en ons ergens heen kon sturen, een vrouw kon geen engels maar stuurde ons een complex in rondom de kerk. We troffen daar een pater aan en hij was meteen enthousiast toen we ons verhaal vertelde. Hij kon ons nu niet helpen, maar we hebben we een tijdje met hem staan praten. Hij had een boek geschreven over het 125 jarig bestaan van deze kerk en was zelfs naar nederland geweest om oude missionarissen te bezoeken, of in ieder geval informatie op te halen. De plaatsen die hij bezocht had waren ook niet de minste. Teteringen(woont familie van Veerle), Baexem(ben ik geboren) en de plaats waar we met mijn familie deze zomer naar toe zijn gegaan waar we zelf ook een missionaris museum hebben bezocht maar waar ik de naam van ben vergeten. We vroegen ook of er nog nederlandse missionarissen waren, maar de laatste was helaas drie maanden geleden overleden in een ander plaatsje op Flores. Er woonden wel nog wat nederlanders in Flores maar om hun oude dag te storen vonden we een beetje raar. Deze man vertelde me dat hij ons nu niet kon helpen, maar morgen zou vader jozef aanwezig zijn en die zou ons verder kunnen helpen. Dus morgen staan we om 8 uur weer bij de kerk. Ow ik heb het nog niet verteld, maar dit is de kerk waar oma gedoopt is, en als het goed is ligt hier nog een doopsel register waar oma in staat, dus daar zijn we naar oo zoek.

Ook zou er misschien een document uit het geboorteregister van oma kunnen zijn in het gemeente huis ofwel het rumah bupatti. Daar zijn we in ieder geval heen gestuurd. Daar was niemand, of nou ja, ze waren aan het slapen, dus dit hebben we ook maar op het lijstje voor morgen gezet. We zijn nu erg benieuwd naar morgen, maar vandaag heeft ons in ieder geval goede hoop gegeven.