Dag 145 Kyanijn Gompa

Vandaag zou het nog maar een klein stukje zijn, ongeveer 3 uur, maar wij lopen meestal sneller dan op de kaart staat dus het zou ergens tussen de 2 en 3 uur zijn. We hadden daarom de wekker vandaag iets later gezet, om 7 uur en dan konden we lekker rustig opstaan. Ik had alleen niet heel goed geslapen, want het was koud! Ik ben altijd al een koukleum geweest, dus de slaapzak plus nog een extra deken waren helaas niet genoeg. Je merkt nu echt wel dat je hoger komt te zitten. We hebben ook al de eerste sneeuw gezien, als je door het wc raampje naar buiten kijkt ligt er een hele homp.

Wat wel heerlijk was, was dat s ochtends direct al de zon op ons hutje stond dus we konden lekker buiten in de zon ontbijten. Onze wandeling begon dus ook al direct in de zon heerlijk. We hadden het daardoor wel al snel warm, want het begin was ook direct nog een stuk omhoog. Boven aan het stijle stuk ging onze trui dan direct ook al uit. Alleen nadat we weer 5 minuten gelopen hadden kwam Guus erachter dat hij de camera was vergeten waar we onze truien uitgetrokken hadden, stress!! Guus is direct terug gerend en ik ben bij de tassen blijven staan. Het duurde te lang voordat hij weer terug was dus ik ging al uit van het ergste en ja de camera was weg.... Het was alleen echt nog niet druk en met ons mee omhoog was een vrouwtje meegelopen en er waren ons nog twee vrouwen voorbij gelopen. Het moest dus een van hun drieën zijn die onze camera had meegenomen. Guus is dus direct weer als een malle doorgerend en ik ben weer bij de tassen blijven staan. Echt verschrikkelijk om te wachten en niets te doen, maar in de verte zag ik het vrouwtje staan wat met ons meeliep, dus daar ben ik maar met onze beide tassen naar toe gegaan. Ze had alleen helaas geen idee waar ik het over had en zij kon hem eigenlijk ook niet hebben want ze was net voor ons weggegaan. Nou toen dacht ik eigenlijk die krijgen we nooit meer terug, maar gelukkig hebben we van de meeste foto's een back-up en dan doen we de laatste weken maar met de telefoon. Maar het bleef wel heeeeeeel balen, onze nieuwe camera. Maar toen kwam guus weet aangelopen met onze camera!!!! Ohh ik was zo blij. Hij had de twee vrouwen ingehaald en gevraagd of ze onze camera hadden. Ze hadden alleen zo snel nee gezegd dat guus direct eigenlijk al wist dat ze onze camera hadden en het moest eigenlijk ook wel. Dus hij had gevraagd of hij in haar mand mocht kijken maar dat mocht niet. Toen zei ze 2000 roepies (ongeveer 20 euro),maar guus stond erop dat ze hem gewoon terug gaven en dat hebben ze gelukkig uiteindelijk gedaan dus we hebben onze camera weer wat een opluchting zeg! Guus was daarna wel kapot want rennen op deze hoogte en omhoog en naar beneden is nou niet het beste wat je hier kunt doen. Dus even gerust een müslibar gegeten en toen weer op weg.

Wauww wat een uitzichten zeg, het wordt met de dag mooier. We liepen nu tussen de witte besneeuwde bergen en het was prachtig. Onbeschrijfelijk dus we zullen weer de fotos toevoegen om het verhaal compleet te maken. We hebben deze 3 uur ook heel rustig gelopen en omdat het zwaar was, ik had nooit gedacht dat je zo goed zo merken dat je zo hoog zit, maar ook om van de prachtige bergen te genieten.
Wat ook heel erg leuk was, waren alle yaks die we tegen kwamen. Yaks zijn echt zooo cute, heerlijk wollig en schattig hoofd. Alleen op de foto zetten is lastig, want ze zijn best schichtig dus als je dichterbij komt voor een foto draaien ze om of lopen ze weg. Maar na  veel geprobeerd te hebben is het gelukt en hebben we leuke foto's!

Het was wel fijn dat het niet zo'n lange dag was, want we hadden allebei best wel last van de hoogte dus we waren allebei heel blij toen we om 12 uur in Kyanjin Gompa aankwamen. Dit ligt op 3900 meter. We waren onderweg weer meerdere keren aangesproken voor lodges en we hadden van onze vorige lodge ook al een naam gekregen het was de lodge was van hun zoon. De man kon alleen niet schrijven denk ik, want hij wist niet hoe je het schreef en het bonnetje van wat we gegeten hadden moesten we ook zelf opschrijven. Maar hij zei dat het labuli heette en de dorpjes zijn hier heel klein dus dan moesten we wel vinden. Heel toevallig kwamen we die zoon tegen net voor het dorpje dus we zijn toen direct met hem meegelopen. Het was alleen wel grappig, want de lodge heette geen labuli, maar lovely. Het was dus maar goed dat we de zoon tegen waren gekomen anders hadden we het nooit gevonden. Het was een prima kamer en ze hadden een heerlijk warme gezamelijk kamer. Er zaten namelijk heel veel ramen in en de zon scheen erop dus dat werd lekker warm.
De rest van de dag hebben we kaartspelletjes gespeeld, gelezen en weer lekker gekneuterd. We zijn later in de middag toch nog even wat gaan lopen en we zagen toen een berg waar mensen aan het oplopen waren. Heel even dacht guus nog van hhmm zullen we die ook doen, maar berg op koste me echt te veel energie dus dat bewaren we tot morgen.
Dus we zijn weer lekker in de warme dinerkamer gaan zitten en vroeg naar bed.