Dag 146 Kyanjin Ri

Aangezien we de afgelopen dagen flink gewandeld hebben wildden we vandaag rustig aan doen. Daarom hadden we geen wekker gezet en geslapen totdat we wakker werden. Dit was half acht, wat wij echt heel laat vonden. Toen zijn we naar de dining room gegaan, waar die lekkere ramen waren en daar was het nu ook al aangenaam van temperatuur. Hier hebben we onze stukjes van de afgelopen twee dagen geschreven en toen lekker ontbeten met een omelet en een hot lemon. Die hot lemon hebben we hier helemaal uitgevonden dat is echt super lekker. Gisteren hebben we ook de tibetaanse thee geprobeerd. Vooral omdat oma gezegd had dat in alle bergbeklim boeken de klimmers van die thee gruwelde. Het is namelijk gesmolten yakboter en dan op smaak gebracht met zout. Als ik het nu typ gruwel ik er al weer van, het was namelijk echt niet lekker. Het was wel heel lekker romig, maar dat zout erin was echt niet lekker. Ik heb een half kopje gedronken en toen toch maar de hot lemon besteld. Het omaatje zei ook al de sommige toeristen het heel lekker vonden maar de meeste niet, nou daar horen wij ook bij.

Funfact #1 ik heb gehoord dat yakkaas en yakmelk en yakalles helemaal niet kan. De yak's zijn namelijk de mannetjes en de nak's geven de melk. Die namen zijn dus puur zo voor de toeristen omdat wij alles yaks noemen.

We wilde vandaag een korte wandeling doen omdat we nog een beetje pap in de benen hadden van gisteren. We hadden alle dagtripjes rondom kyanjin gompa gelezen en besloten toen om de berg achter het dorpje te beklimmen. We hadden de afgelopen dagen gehoord dat de top van de berg gesloten was door de hoeveelheid sneeuw, maar de viewpoint was wel te bereiken. We hadden bij onze hotelmannetje gevraagd en het zou ongeveer drie uur duren om omhoog en omlaag te gaan. Dat klonk nog wel als iets wat we zouden kunnen doen vandaag. We wisten dat de kyangin ri 4773 meter hoog was, maar de viewpoint hadden we nergens kunnen vinden. Uiteindelijk lazen we dat de viewpoint 4600 meter hoog was. Maar doordat we dit niet vantevoren wisten (dat de top maar 173 meter hoger was) hebben we keuzes gemaakt die anderen ons misschien hadden afgeraden.

Maar eerst maar eens naar viewpoint, een local had ons de weg gewezen en zei dat we rechtsom de berg moesten lopen omdat dat het makkelijkst zou zijn. Dus wij rechtsom de berg op en in het begin was dit inderdaad heel gemakkelijk, totdat we bij sneeuw kwamen en ons pad eigenlijk ophield. Nu moesten we steeds een stukje recht omhoog en dan konden we weer via een redelijk recht pad rustig omhoog lopen totdat we weer bij sneeuw aan kwamen. Dit hebben we denk ik wel een stuk of 8 keer herhaald totdat we het puntje van viewpoint zagen. Ondertussen hadden we ook al mensen de kyanjin ri op zien lopen en eigenlijk zag het er wel heel erg te doen uit. Dus toen werd het idee in ons hoofd geplant. Maar eerst moesten we een stuk echt recht omhoog, de normale paadjes zouden ons alleen maar verder weg van de top brengen. Maar dit was wel echt heftig, om de dertig stappen hadden we rust nodig. Eigenlijk al bij minder maar dit hadden we met onszelf afgesproken. Toen we dat rechte stuk gehad hadden waren we bijna bij viewpoint, alleen toch nog wel een eind omhoog. Na bijgekomen te zijn, hebben we onzelf maar opgeraapt en zijn we weer gaan stappen. Boven aangekomen werden we ontvangen door meerdere wandelaars en hebben we genoten van het uitzicht. Waaaaauuuw!!!! Ook leuk was dat hier van die gekleurde prayerflags hingen.

Boven op viewpoint ging ook de discussie of je nu wel of niet nog de top op moest. De helft ging het wel doen en de helft niet en wij wisten het niet. We wisten wel allebei dat we het nu zouden moeten doen of we doen zoiets niet meer. We zouden niet morgen nog een keer dit beklimmen om dan wel naar de top te gaan. We besloten om te kijken hoe het koppel voor ons het zou doen en dan kijken hoe dat er uit zag. Dit zag er prima uit en we besloten gewoon te proberen op het moment dat we het niet meer zagen zitten zouden we omdraaien. We hadden namelijk allebei niet de beste bergbeklim attributen dus daar moesten we ook rekening mee houden. Het was nu een stuk op de rug van de berg naar de volgende top. Er lag wel wat sneeuw en was hierdoor wel wat glad dus gewoon heel rustig aan doen. We zeiden steeds, we lopen door naar die steen of dat heubeltje en dan kijken we verder. Het ging eigenlijk elk stukje gewoon goed dus steeds een stukje verder. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik (Guus) wel echt spanningen had. Achteraf denken we dat ik leed aan hoogtevrees, ja hoogtevrees, en dan in combinatie met mn sneakers was het heel spannend. Dit is ook voor het eerst in mijn leven dat ik zoiets ook niet met volledige zekerheid doe. Wel fijn om te weten dat mijn hoogte vrees pas begint boven 4700 meter. Dat gaat in europa niet meer zo gauw gebeuren. Maar uiteindelijk, zelfs met mijn spanningen kwamen we op de top. Veerle had trouwens nergens last van, die vond het wel meevallen. 

Boven was het echt geweldig, we hadden uitzicht rondom ons puntje en zagen zo echr geweldige witte bergen. Ons puntje was trouwens ook met sneeuw bedekt. We hebben hier even genoten en toen maar weer naar beneden. We waren super blij dat we boven waren maar zouden nog blijer zijn als we veilig beneden zouden zijn. Naar beneden was ook weer een uitdaging, ik heb namelijk nog wat kontglijders gehad in de sneeuwstukken, maar het was volledig veilig hoor. En toen waren we weer bij viewpoint, dat was al heel fijn, want vanaf daar zou het goed te doen zijn. Ook al waren de stukken vanaf daar misschien wel stijler als naar de top. Binnen een uur waren we weer op 3900 meter. We hebben een stuk worteltaart bij de lokale bakker gehaald en een heerlijke soep gegeten en gingen niks meer uitvoeren vandaag. 

Er waren wel meer mensen in onze guesthouse gekomen, en hebben wat nieuwe leuke kaartspellen geleerd. Op naar bed en morgen doen we echt een rustige dag.