Dag 93 Muang sing

31 januari 2015 - Sing, Thailand

Nou vanochtend vroeg weer op om de bus te pakken. Het was inderdaad heel gemakkelijk om zelf te doen en goedkoper ook. De busreis naar muang sing was gepukkig maar 1,5 uur, heeel kort vergelijken met de andere busreizen tusen de 9 en 13 uur.

In luang namtha waren we een man tegen gekomen die hier al vaker was geweest en rade ons het hostel adima aan. Dat lag 6 km van het centrum in de middle of nowhere maar heel dicht bij de minority dorpjes en dat leek ons wel leuk. Dus bij aankomst hebben we de tuktuk genomen en we zullen wel zien waar we uitkomen. Nou het was inderdaad in de middle of nowhere,we dachten op een gegeven moment gaan we nog wel goed. Maar opeens waren we er en we waren de enige. Guus had bij het inchecken gezien dat de laatste gasten op 15 januari waren geweest. Maar het zag er prima uit we hadden onze eigen bungalow met een balkonnetje en weer een lekker bed!

Na wat gegeten te hebben zijn we gaan wandelen, want er zou hier een dorpje op paar 100 meter afstand zijn. Net voordat we gingen kwam de vrouw van het hostel nog aanrennen met twee hoeden waar ze opstond dat we die op moesten doen voor de zon. Dus daar liepen we dan met twee pracht hoeden.
Nou dat was inderdaad heel dicht bij, we waren een paar minuten aan het lopen en we werden al ontdekt door twee dorpskinderen en al gauw stond er een hele groep om ons heen! Alleen wilde ze vanalles van ons hebben, ze zeiden aleen sabadie ( hallo ) en staken dan hun hand en vroegen dan om een bonbon of balpoint. Daar sta je dan een een groep kinderen, zelf de kleinste werd verteld dat ze het ons moesten vragen. Wij hadden ook nietsbij ons dus we konden niet eens wat geven. Maar of het goed is om wat te geven ik weet het niet. Maar blijkbaar nemen de touristen die hier komen altijd wat mee.

We zijn toen maar snel doorgelopen, er liggen hier aan aantal dorpjes in de omgeving dus we wilde naar het volgende dorpje lopen. Dit ging alleen niet helemaal volgens plan,want we bleven lopen zonder een volgend dorpje te zien. Maar het was wel prachtig lopen, de gingen een berg op dus eenmaal boven was het een super uitzicht. We zijn wel op een gegeven moment maar omgedraaid, want was niet de goede weg. We zijn weer terug naar het hostel gelopen en er liepen nog twee meisjes achter ons aan dus we dachten niu die kunnen wel wel wat geven. We hadden namelijk wel wat snoepjes bij maar nooit genoeg voor iedereen. Nou een advies niet doen! Dat ging als een lopend vuurtje rond denk ik en vervolgens kwamen ze zelfs naar ons hostel. Gelukkig dropen ze na en tijdje ook weer af en toen gingen we opweg opzoek naar andere dorpjes. Via een andere weg hadden we er al snel weer een gevonden. Hier werden we niet meteen bestookt door allemaal kinderen dus dat was wel fijn. Wel werd je hier door alle vrouwen gewenkt die je dan hun handgemaakte spullen wilde kopen. Als je dan erop in ging werd er direct een krukje voor je gehaakd en werd alles uitgestald. Al snel kwamen er ook andere vrouwen bij die ook weer hun spullen wilde verkopen. Uiteindelijk hebben we toch wat gekocht, want dan mochten we ook een foto maken. Ze wilde hier namelijk allemaal geld voordat je een foto mocht maken, dus hebben we het op deze manier maar gedaan. Wat ons wel opviel js dat er weinig mensen in traditionele kleding liepen. Alleen de oude vrouwen zag je erin maar voor de rest bijna alleen westerse kleding. Terwijl tijdens al onze busreizen zag je in de bergen wel allemaal vrouwen in traditionele kleding. We hadden wel van te voren gelezen dat ze tegenwoordig veelin westerse kleding liepen en de traditionele kleding alleen voor feesten en speciale gelegenheden aan deden.

Maar het was wel heel leuk om zo door authentieke dorpjes te lopen, waar weinig touristen komen en weer met een prachtige omgeving!

Terug in het hostel hadden we geprobeerd om een gids voor morgen te regelen die ons nog wat andere dorpjes kon laten zien, maar dat bleek erg lastig te zijn. In ons hostel spraken ze namelijk geen engels en muang sing was dus 6km ver weg. Uiteindelijk kregen we een vriend van hun aan de telefoon,maar aan hem kregen we ook niet uitgelegd dat we alleen voor 1 dag een gids wilde. Hij wilde ons namelijk de hele tijd een tour verkopen met overnachting. Dus uiteindelijk hebben we besloten om morgen nog op ons zelf te gaan rondlopen en dan in de middag terug naar muangsing te gaan.

3 Reacties

  1. Nico:
    31 januari 2015
    In Libanon hadden we meer BIC pennen dan kogels bij ons. Was ook leuker om uit te delen of te ruilen voor meloenen. Voor een BIC kreeg je gauw twee Galiameloenen ;-) Dat is wel dertig jaar geleden. Toen reden ze daar ook nog op ezels en kamelen. Nu moet je daar niet meer mee aankomen. Voor minder dan een zwaar vergulde en gegraveerde Sheaffer vulpen komen ze daar hun bed niet meer uit. Gelukkig zijn er nog van die plaatsen op aarde waar het hele dorp uitloopt voor een BIC. Alleen moet zo'n dorp natuurlijk niet de hele tijd achter je kont aan rennen :-)
  2. ANN:
    31 januari 2015
    De bicpennen truc ken ik ook. Ballonnen en stickers doen het ook erg goed. Toch ben ik het ongemakkelijke gevoel nooit helemaal kwijt geraakt. Het is zo dubbel, je wilt graag contact maken maar dan heb je inderdaad het hele dorp achter je aan. Blijf je negeren dan had ik altijd het gevoel van de dierentuin en aapjes kijken. De middenweg vinden is lastig
  3. Suvana:
    2 februari 2015
    Tja, dat gebedel...het zit er zo diep in. Best lastig, maar je kunt het niet wegdenken bij de oosterse landen...